„W sen zimowy, w sen”
W gąszczu leśnym
w sen zapada
pokryta liśćmi
pożółkła trawa.
Oczy zamyka mały jeż,
i sowa zasypia w swej dziupli też.
I orzeł w skale
wije gniazdko swoje
i myszy w podziemi
urządzają zimowe pokoje.
I nawet bogi dawne zasnęły,
by czekać wiosny – nowej nadziei.
Jesień przynosi spadające liście i zadumę nad niezwykłościami przyrody. Wszystko zwalnia i zasypia.
O, wody nasze!
Wody prastare!
Przyjmijcie z kwiatów i kłosów ofiarę.
Człek wiedział, że jedno pióro płonącego ptaka warte jest więcej niż cała magiczna jabłoń, więc poprosił synów, aby dla niego ptaka schwytali.
Created by SAVITARIUM.com
