A widzisz… na święcie Pasieki byłem jakiś dzień i noc drogi stąd… w takiej małej osadzie. A co tam się działo? Ho, ho! Nigdy nie zgadniesz! Dreptałem ci ja przez las… ten liściasty, nieopodal tej rwącej małej Strzynichy, co to do tej wielkiej Pątnicy bystrej podobno mknie… I tak dreptałem, a ptaki śpiewały… Wiesz, całkiem ładny dzień był, trochę wiatr wiał chłodny… i na czym to ja… a ten liściasty las… i szło się przyjemnie… aż na końcu tego lasu, wpadłem ci ja do jakiej nory jedną nogą i bach! Wyciągnąłem się jak długi… kostkę wykręciłem i już myślałem, że nie dotrę do osady żadnej… wsłuchałem się więc w szepty polany i śpiew ptaków… aż tu nagle spotkałem na tej leśnej ścieżynie chłopinę jednego, co kozy pasał pod lasem… Poczciwy człek pomógł mi dokuśtykać do swojej chałupy… w tej osadzie, co to mała była. Ależ zbiory mieli! Wielkie! I tak myślę sobie… nie bez powodu los mnie zatrzymał w tym miejscu, pewnie coś się szykuje… Powiadasz… jak mogłem nie wiedzieć, że w dziurę wpadnę? A no mogłem, bo czasem nawet ja nie wiem, co się wydarzy… a już zwłaszcza jak co mnie dotyczy… siadłem za stołem… w tej chałupie, co to ten chłopina mnie zaprowadził… w tej chałupie, co w tej małej osadzie była… Plony tam mieli wspaniałe i o święcie Mokoszy mnie opowiadali i o Perunice… A bogom składali piękne ofiary… bardzo poczciwi ludzie… i dobrzy… co ja tam jadłem! Kaszę z omastą i grzybami… Pyszną, mówię ci, przyjacielu… Tutejszy karczmarz by się nie powstydził. I kołacze słodkie z owocami… i polewkę z pasternaku… A to był początek dopiero świętowania… miodu się opiłem i piwa jęczmiennego jak młodzian jaki… i wtem, gdy miesiąc rozbłysnął w całej swej krasie na niebie… stało się jasne, po co mnie los tam ściągnął… był tam jeden Jaromir, syn Domastryja, który zerkał na Libuszę, córkę Lutomysła długobrodego, która piękne rude warkocze miała… Ale ich ojce się niegdyś o tę samą niewiastę pobili… jakieś czterdzieści wiosen temu… i zaciekli… z siekierami na siebie w każdej chwili mogliby się rzucić… Ale… jak to bywa! Los mnie nie szczędzi! Chyc ja tego młodzieniaszka na pasek… Słuchaj, przyjacielu, bo stoimy tak i stoimy, a ściemniać się zaczyna i zimny wiatr od rzeki ciągnie… Pójdźmy więc do karczmy, siądźmy… trzewiki wysuszę i stopy… piwa się napijemy i opowiem ci, co z tymi duszyczkami ludzkimi dalej się działo…