Dziś na pożółkłej kartce kalendarza znajdziemy imię Drogomir. W innych krajach słowiańskich to samo imię dziś brzmi Dragomir, a jego podobne warianty to Drago czy Dragan. Imię Dragomir zapewne oznacza tego, dla którego niezwykle ważny (drogocenny) jest pokój (mir). Do dziś w języku polskim mawia się: mój drogi, moja droga, moi drodzy…
Ktoś, kto jest dla nas drogi, jest cenny, wartościowy, ważny… i we wszelkich słowiańskich językach słowo się zachowało w tym samym znaczeniu, praktycznie wszędzie też uległo procesowi metatezy, czyli przestawieniu się głosek… Dlaczego? A dlatego że wymówić było łatwiej… stąd z prasłowiańskiego „*dorg” dostaliśmy cerkiewne „drag”, w czeskim „drahý”, w chorwackim „drag”, a w rosyjskim „дорогой”. Czy stare to słowo? Starsze zapewne od języka Słowian… bo i Bałtowie po dziś dzień je mają. Słowo „dārgs” o tym samym znaczeniu u Łotyszów znajdziemy… a i w pruskim języku doszukać się można tego rdzenia w imieniu „Darge”. Czy to pożyczki z języków słowiańskich? Niekoniecznie…
A gdyby tak puścić nieco szerzej wodze językowej fantazji? Czy gdzieś tam nie łączy słowa „drogi” ze słowem „dar” ten sam korzeń. Gdyby się zastanowić, to nie jest to całkowicie niemożliwe… w greckim bowiem znajdziemy „δώρο” (dóro – dar), a w języku angielskim „darling” i „dear”. W końcu „dar” niegdyś był także swego rodzaju zapłatą za coś, co było cenne, więc może podobieństwo wcale nie jest przypadkowe? A my nazywając naszych bliskich „drogimi”, pokazujemy, że są dla nas darem, który bardzo cenimy…
